مجموعه انیمیشن های تلویزیون

یک مجموعه از انیمیشنهای تبلیغاتی که از تلویزیون پخش میشه رو براتون آماده کردم، امیدوارم خوشتون بیاد!

لینکهای رپیدشر:
http://rapidshare.com/files/360399159/tablighat_1_by-irproud.mp4
http://rapidshare.com/files/359982492/tablighat_2_by-irproud.mp4
http://rapidshare.com/files/359881569/tablighat_3_by-irproud.mp4
http://rapidshare.com/files/359996880/tablighat_4_by-irproud.mp4
http://rapidshare.com/files/360000647/tablighat_5_by-irproud.mp4

یك تاريخچه مختصر

يادتان است سر و كله اولين تيزر انيميشن به طور جدي از كي در تلويزيون پيدا شد؟ در نظر خيلي از ما، اولين‌ها همان كارهاي راهنمايي و رانندگي‌اند. اين اشتباه به قول عظيمي كارگردان اين مجموعه شايد در مرحله اول بظاهر او و همراهانش را در توليد آن مجموعه خوشحال كند، ولي وجدانشان را راحت نمي‌گذارد. براي همين تصميم مي‌گيريم با هم مرور مختصر و مفيدي داشته باشيم به تاريخچه كل اين ماجرا تا وجدان درد آنها هم كمي تعديل بشود.

اولين انيميشن‌هايي كه براي فرهنگ‌سازي توليد شد،كارهاي شركت گاز در دهه 70 بود كه كاراكتر اصلي‌اش يعني آقاي ايمني يا آقاي گاز را بهمن عبدي طراحي كرده بود. بعد بهرام عظيمي و دوستانش در شركت حور، انيميشن‌هاي بابابرقي را با موضوع مصرف بهينه‌ برق در 7 قسمت براي شركت برق كار كردند. شاخص‌ترين كارها همين‌ها بود. يكي از دلايل مقبوليتشان هم اين بود كه به صورت مجموعه توليد شدند. ديگر اين كه موزيكال بودند و شعرهايشان توي ذهن مردم خوب جا باز كرد. شعار كليشه‌اي «هرگز نشه فراموش، لامپ اضافه خاموش» را كه يادتان است؟

اين وسط‌ها تا اواخر دهه 70 تك و توك كارهاي پراكنده ديگري هم پخش مي‌شد. مثل كاري كه براي كنترل نامحسوس ترافيك ساخته شد و كارگردانش اميرمحمد دهستاني بود.

ولي عامل موثر ديگري كه باعث شد خيلي از نهادها و ارگان‌ها به انيميشن‌سازي رو بياورند، انيميشن‌هاي راهنمايي و رانندگي بود كه بهرام عظيمي و دوستانش آن را ساختند.تعدد قسمت‌هاي اين مجموعه ‌ 45 قسمت ‌ براي سازندگانش اين امكان را ايجاد كرد كه درست مثل يك سريال برايش برنامه‌ريزي كنند و سناريو بنويسند. براي همين شخصيت‌هايي مثل هوتن، بهاره، داداش سيا، داوودخطر، سياساكتي و بقيه كه طراحي شده بود، با مردم ارتباط خوبي برقرار و به اصطلاح خيلي گل كرد، جوري كه با 97 درصد بيننده، پربيننده‌ترين برنامه تاريخ تلويزيون ايران شد و آماري را كه تا پيش از آن مال سريال‌هاي طنز شبانه بود، به نفع خودش تغيير داد.

اين بار ماجرا خيلي جدي‌تر بود. دستفروش‌ها، سي دي‌هاي كار را كنار خيابان مي‌فروختند و تي‌شرت و عروسك و خلاصه خيلي از وسايل جانبي با آرم و نام و نشان داداش سيا، داوودخطر و سياساكتي غير رسمي وارد بازار شد. غير از اين‌ كه در شهرستان‌ها با لهجه‌هاي مختلف با آن‌ها شوخي مي‌كردند و به زبان‌هاي مختلف هم دوبله شد و حتي خبر رسيد كه جوان‌هاي عرب پوستر شخصيت‌هايش را مي‌زنند به در و ديوار اتاقشان. چند جايزه از جشنواره بين‌المللي هم استقبال بين‌المللي از كار را تكميل كرد و خلاصه همه چيز تمام و كمال آماده شد تا خيلي از ارگان‌ها و نهادهاي ديگر مثل سازمان فرهنگي هنري شهرداري، راه‌آهن، ميراث، پالايش و پخش، سامانه 127 و حتي سازمان بازيافت براي فرهنگ‌سازي با انيميشن ترغيب بشوند. به هرحال وقتي جايي مثل پليس و راهنمايي و رانندگي با همه انضباط ماهوي‌اش مي‌توانست حرفش را اينقدر جذاب به ملت منتقل كند، چرا بقيه نبايد اين كار را مي‌كردند؟

تازه اين جداست از تبليغات و فرهنگ سازي با انيميشني كه در مراكز استان‌ها و شهرستان‌ها انجام مي‌شد و داستان خودش را دارد.
توضیحات بیشتر در مورد این انیمیشنها در اینجا